Rosalie #15 - From Time to time

Mistrzgry

Ptak Uderzył prosto w Hondo. Nawet taki pierszy atak z jej siłą posłał ją na bok, przypalając nieco twarz. Przeciwniczka upadła na ziemię, przeturlając się na podłogę
- Czy wiem? Zdaje sobie z tego sprawę doskonale. - Wstała w miejscy spoglądając się wprost na swoją przeciwniczkę - Niewielu może teraz cię pokonać. - Rozłożyła ręcę, jakby gotowa na to, co nastąpi - Ale nie myśl, że będę błagać o życie czy okazywać skruchę. Nawet, jeśli umrę, i tak wygram. - Odparła z uśmiechem na twarzy

Asha

- Skoro tak mówisz. - Rosalie zrobiła delikatny gest dłonią w kierunku kobiety, posyłając w nią swe Cero. Stłumiła swoją wewnętrzną potrzebę rozlania jej po posadzce za to wszystko co robiła Veilowi.

Mistrzgry

Nie unikała jej ciosu. Nawet nie próbowała. Rosalie mogła zauważyć, jak do końca kobieta ta się uśmiechała. Nie zostało po niej nic, co można było uznać za jej - poza jedną rzeczą. Zardzewiały miecz, który wydawał się nietknięty jej potężnym cero z hukiem upadł na ziemie odbijając się o nią jeszcze raz. Reishi Quincy tak jak było, tak teraz zniknęło. Jej Cero spopieliło jej wroga. A może też na to chciała i się nie opierała? Kto wie.

Miecz wciąż pachniał wisterią.

Asha

Opuściła wzrok na miecz i zmarszczyła lekko brwi. Przedmioty nie powinny tak pachnieć i czuła się odrobinę dziwnie patrząc się na miecz. Ale kim by byłą gdyby bała się jakiegoś zardzewiałego kawałka metalu?
W kilku krokach znalazła się przy nim i schyliła się by go podnieść.

Mistrzgry

Rosalie podeszła i spojrzała się na miecz. Zdecydowanie w takiej formie nie powinny one być i opierać się jej Cero. Ale nic nie powstrzymywało Rosalie przed złapaniem tego miecza. Jej dłoń sięgnięła po niego i sama królowa go złapała...
Momentalnie przez jej głowę przeszły i przypomniały się jej słowa Anabelle ,,Nawet, jeśli umrę, i tak wygram" .
Coś... coś ją poruszyło, kiedy złapała ten miecz. Coś się na nim znajdowało. Jakiś fragment Reiatsu. To było bardzo dziwne uczucie. Ale wszystko się rozmyło, Rosalie zakręciło się nieco w głowie. I nim ponownie się ocknęła, znajdowała się zupełnie gdzie indziej.

Wisteria. jego kwiaty były rozpostarte wszędzie, a ich zapach unosił się teraz dosłownie wszędzie. To tak, jakby właśnie to czuli wszyscy, którzy przebywają w jej okolicy. Nie trzymała również miecza w swojej dłoni. Nie miała też kopyt... czy rogów. Nie posiadała też dziury Hollowa.
Na niebie świeciło słońce.

Asha

Przymrużyła na moment oczy i uniosła dłoń jakby chciała się zasłonić, ale gdy nic się nie stało opuściła rękę z lekkim wahaniem. No, nie do końca nic się nie stało - znajdowała się nagle wśród wisterii, jej ukochanych kwiatów. Wstrzymała na moment oddech, prostując się powoli. Nie pamiętała by pięczętowała swoją formę, więc gdy nie dostrzegła raciczek i nie wyczuła ogona jej ręce naturalnie poleciały ku jej rogom. Nie czuła ich ciężaru na głowie. Nie czuła ich w ogóle. I jej dziura na mostku...
- Co tu się dzieje? - rozejrzała się krótko.

Mistrzgry

Nikt jej nie odpowiedział. Nie było tutaj, na chwilę obecną żadnej osoby, która byłaby w stanie jej odpowiedzieć. Nie wyczuwała nikogo swoją Pesquisą.... ale też nie za bardzo mogła jej użyć. Pomimo tego jej pytanie znalazło swoją odpowiedź. Dobiegało ono z drzewa, a dokładniej z jego środka. Głos... był bardzo podobny do teog, który miała Rosalie, ale jakby mlodszy. I odbijał się on echem
- Nie obawiaj się. Nic ci tutaj nie grozi. - Głos był powolny, spokojny - Jesteś głęboko w twojej duszy... Lub to, co z niej zostało.

Asha

- Niemożliwe, przecież zjadłam tyle innych dusz. - zmierzyła drzewo spojrzeniem nim westchnęła. - Czemu tak wyglądam? I co tu robię?

Mistrzgry

- Lecz twoja dusza była na tyle silna, by pozostać jako ta, która pozostała świadoma. Kiedy zostałaś Gillianem, jak i Adjucasem. Potem droga do Vasto Lorde była nie... unikniona - Na chwilę głos się załamał - Nie wiem, ale nie zostałaś nigdzie uwięziona. To twoje... wnętrze. Lecz nie wiem... jak się tutaj dostałaś. - Odpowiedziało drzewo. - A wygląd?... To jesteś... ty.

Asha

- To logiczne. Musiałam przetrwać więc musiałam być silniejsza. - skrzyżowała lekko ręce na piersi, marszcząc delikatnie brwi. - ... Masz na myśli, że tak wyglądałam jako człowiek? - cóż, zmiany były raczej niewielkie. - Nieważne, to było dawno temu. O ile to drzewo i zapach są piękne tak nie mogę tu zostać. Ale cieszę się, że jakaś... ludzka cząstka mnie przetrwała. - dotknęła palcami mostka. Normalnie jej palce wsunęłyby się w otwór, a tu napotkały ciepłe ciało.

Mistrzgry

-Również. Gdyby nie to... Zapewne zostałabyś jedną z tych złych i nikczemnych dusz... Cieszę się, że jesteś tym, kim jesteś.
I po tym nastąpiła dosyć niezręczna cisza. Na tyle niezręczna, że mogłaby się wydawać, że trwa ona minutami. Ale trwała tylko chwilę.
- Ale nie wiem, jak możesz stąd wyjść. Nie wiem, jak tutaj się znalazłaś, więc nie wiem, jak możesz opuścić to miejsce.

Asha

Oparła się o drzewo i westchnęła ciężko. - No dobrze... ale mam pytanie. Oczywiście, wisteria jest moim ulubionych kwiatem i wiem, że nią pachnę, ale dlaczego akurat ona? Ma to związek z czymś co robiłam za życia?

Mistrzgry

Drzewo przez pewien czas milczało. Nie było tutaj innego życia, ale poczucie tutaj wywoływało dziwne, ale i nieznajome poczucie nostalgii u Rosalie. W końcu jednak ponownie usłyszała ten głos
- Nie wiem wszystkiego.
Ale Rosalie podświadomie jakby wiedziała, co zaraz drzewo powie. Nie, by się czegoś domyślała, a raczej po prostu do jej głowy wpadło to tak samo, jak inne myśli. Wisteria była...
- Twoim miejscem. Umarłaś, spoglądając się na nie. Są one związane z twoją śmiercią.
Po tych słowach Rosalie mogła usłyszeć jakby szept, głos. To nie było kompletnie nieznajome. Jakby odległe wspomnienie, które co prawda nie wracało do niej samej, ale odbijało się gdzieś echem w oddali. Był to męski i stanowczy głos

,,..Chodź, ucieknijmy razem..."

,,Będzie tak, jak mowie!!"

,,..To dla ciebie, księżniczko Amayo."

Głosy na chwile ucichły. Teraz Rosalie mogła zauważyć, jak z kory drzewa ucieka niewielka strużka krwi...

Asha

Wyciągnęła dłoń by złapać zbłąkany płatek, muskając go lekko palcami drugiej ręki. - Umarłam patrząc na nie? - powtórzyła cicho, wsłuchując się w głos. Odwróciła się przodem do drzewa i przyłożyła dłoń do krwi. - Tutaj, prawda? Ta wysokość... - zerknęła na swój nietknięty mostek. - I tutaj.

Mistrzgry

Przez chwilę nastąpiła cisza, kiedy Rosalie tak sprawdzała dotykając drzewa i kwiatów. Ponownie mogła usłyszeć echem ten sam głos...

,Aaaargh!"

Następie dźwięk świstu...

,,Bogowie... Co ja zrobiłem..."

Lecz w końcu głos się odezwał
- Tak. Umarłaś tutaj, wykrwawiając się spoglądając na wisterie. Przykra i smutna śmierć. Ale nie wiem dlaczego.
Wydawać by się mogło, że głos nie odezwie się, póki nie usłyszy odpowiedzi, ale tak nie było. Po chwili znowu usłyszała ten sam głos
- Boli?

	Forum www.bliczerp.fora.pl Strona Główna :: Archiwa wątków	Wszystkie czasy w strefie CET (Europa) Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4, 5, 6 Następny
Strona 5 z 6